Om half negen s’morgens zijn Juriaan en ik present in het ziekenhuis. In de procedure van Reinier is een foutje gemaakt dus die mag later. We zijn wat vroeger en dat geeft ons even tijd om in de koffiebar te genieten van een cappucino en een glaasje vers geperste jus d’orange. De hele uitstraling van het ziekenhuis is mooi en chique. Tijdens het wachten op het busje zien we de veel sporters binnen komen maar ook rolsoelen met bejaarden . Wellicht zijn hier binnenkort de paralympics voor senioren?
We zijn met een groep van 7. Een van de dames wordt door onze arabische begeleider tot groepsleider gebombardeerd en mag het bureaucratische deel voor haar rekening nemen. Ik ben blij dat ik daar onder uitkom want ze staat een kwartier aan het loket. Niet alleen voor ons maar ook voor een aantal kinderen van onder de 15 jaar.
Juriaan en ik zijn inmiddels gesplitst. Mannen en vrouwen apart. Dat bevalt me helemaal niet omdat het een behoorlijke heksenketel is.Ik vraag Abdoullah goed op hem te passen en hij verzekert mij dat ik mij geen zorgen hoef te maken. Op de een of andere manier stelt me dat niet gerust..
Na binnenkomst melden we ons bij een loket waar bepaald wordt welke stappen je moet doorlopen. Hier wordt ook een foto van je genomen. In mijn geval moet er een bloedtest gedaan worden en een rontgenfoto gemaakt worden. Gewapend met papiertje, paspoort en visumaanvraag gaan we na wat zoeken eerst naar de X-ray. In de wachtruimte staan allemaal rijen met stoelen. Achteraan aansluiten en dan steeds naar voren doorschuiven tot je aan de beurt bent. Om mij heen zie ik vrouwen van alle nationaliteiten . Ook vrouwen waarvan ik op het eerste gezicht zou denken dat ze tot de lokale bevolking horenworden gekeurd. De medewerkers, allemaal vrouwen, zijn soms gesluierd, sommige hebben een hoofddoek maar er zijn er ook veel zonder hoofddoek.
Bij de intake van de X-ray wordt bepaald of je, je eigen t-shirt mag aanhouden of dat je een ziekenhuis schort aan moet. Bh’s moeten sowieso uit. Ik ben gelukkig en mag in mijn eigen t-shirt door. Dan in de rij voor de X-ray. Bij iedereen wordt aan de hand van de net genomen foto de identiteit gecheckt. X-ray maken en wegwezen. Van privacy heeft nog niemand gehoord want je kan gewoon meekijken. Ondertussen even sms met Juriaan en diemeldt dat het goed gaat.
Dan op naar de volgende stap. Het loket om een bloedbuisje te halen. Door de deur heen zie ik Juriaan in de mannenafdeling. Als de deur opengaat roep ik hem. Hij is even blij me te zien en dan zie ik de irritatie van een puber op zijn gezicht verschijnen. Die redt zich wel bedenk ik me.
Zelfde identificatieprocedure en met bloedbuisje in de hand op naar de prikpost. Daar zijn ongeveer 10 wachtenden voor me maar de rij krimpt snel. Als ik aan de beurt ben begint verpleegkundige die mij gaat prikken in het arabisch een opgewonden verhaal begon tegen haar collega die net binnen komt lopen. Ik denk alleen maar:”Kijk nou even naar mijn arm!!!!!”. De dames op de gang zien mijn angstige blik en moeten lachen. Voordat ik het weet is het gepiept en lach ik naar hun. Zij moeten nog!
Wij zijn klaar en nu is het nog wachten op de mannen. Daar is het een stuk drukker dan bij de vrouwen. Juriaan blijkt slimmer te zijn dan zijn begeleider en heeft zijn bloedbuisje al voordat die het in de gaten heeft. Het gaat anders dan bij de vrouwen. De mannen moeten een nummer trekken en er zijn geen stoelen. Juriaan heeft pech want zijn loket gaat dicht, net als hij bijna aan de beurt is. Gelukkig zijn er ook hier vriendelijke mensen die hem bij een ander loket voor laten gaan en houdt de amerikaan uit onze groep in de gaten of het goed gaat. Een uurtje later zijn ook zij klaar voor vertrek.
Lunchtijd dus Robbart brengt ons terug naar huis. In de auto worden we gebeld. Er moet in het ziekenhuis ook nog een bloedtest gedaan worden voor de bloedgroepbepaling. Robbart regelt dat we dat allemaal tegelijk kunnen doen. Met de hele familie na schooltijd. Joepie, weer een uitje!
