De KLM vliegt 's nachts van Doha naar Amsterdam. Dus ik stond 's morgens om 7 uur te bibberen op Schiphol. Ik had niet lang kunnen slapen, mede dankzij een snurkende Amerikaan die toen hij van zijn ontbijt zat te genieten aan mij vroeg of ik veel last van zijn gesnurk had gehad. Nu heb ik sowieso al last van een ochtendhumeur en dit maakte het niet veel beter. Ik heb zijn vraag bevestigd en er verder geen woorden aan vuil gemaakt. Ik geloof dat hij er meer van verwacht had.
Toen ik eenmaal met mijn zus zat te genieten van een cappuccino werd ik weer een beetje warm. Het was fijn om mijn zusje weer te zien en heerlijk om alle tijd te hebben om bij te kletsen over van alles en niets. Op de terugweg naar Berkel regende het. Ik vond dat wel gezellig. Hella was het daar niet mee eens.
Thuis in Berkel moest ik even wennen aan ons huis. Ik vond het klein en donker. Dat laatste kwam denk ik vooral door het weer. In Doha zijn de dagen korter maar er is veel meer licht. Ook in ons huis, dat hoger en groter is dan in Nederland. Later nadat ik veel had bijgekletst met mijn ouders, familie en vriendinnen voelde dat alweer anders. De anderhalve week vloog om. Reinier had prachtige cijfers, zijn verjaardag gevierd met zijn vrienden en ik had zoveel geshopt dat er geen kleren meer mee naar huis konden. Dat was ook niet erg want winterkleren hebben we nog niet nodig in Qatar. Die konden in Berkel blijven tot Kerst.
Voordat ik het wist stonden we dus weer op Schiphol. Ik vond het moeilijk om alweer afscheid te nemen maar verlangde ook naar Robbart, Juriaan en Karlijn én naar het lekkere warme weer. Om 12 uur 's nachts kwamen Reinier en ik door de douane van Qatar. Ook hier een warme ontvangst door alle drie. Ze hadden ons net zo gemist als wij hen.
Toen ik wegging was vooral Robbart erg moe en het was dan ook niet makkelijk om ze alleen te laten. Ik had de koelkast vol gestopt met lekkere dingen en moest er maar op vertrouwen dat het goed zou komen. Tijdens een dagje uit op het water met wat meer doorgewinterde expats hoor je dat iedereen tegen dezelfde vermoeidheid aan loopt . Adem in, adem uit en laat het gaan was het devies. Dat hielp relativeren.
Afgelopen week hebben we genoten van de vakantie rond Eid Al Adha (slachtfeest en pelgrimage naar Mekka). In tegenstelling tot veel expats zijn we thuis gebleven. Het is een heerlijk week geworden. Iedere dag 28 graden en een windje. Echt lekker zomerweer. We hebben de tijd gebruikt om ons huis verder aan te kleden. We hebben mooie potten voor in de tuin gekocht, het huis is beneden door de schilder van de compound geverfd, en zondag wordt de elektrische piano afgeleverd. Ook zijn we naar de souq geweest waar we heerlijk Marokkaans gegeten hebben. We gingen voldaan met een mooi vloerkleed naar huis. De hele winkel lag vol met uitgestalde kleden. De prijs daalde naarmate er langer gekletst en gelachen werd. Gisteren hebben we genoten van een dagje zeilen op de Perzische golf en lekker achter de boot in het water gelegen. Voordat we weg gingen nog even wat lekkere dingen gekocht bij het compoundwinkeltje. 's Avonds gegeten aan de rand van het zwembad op de compound. Als dat geen vakantie is halverwege november? Nog een dag en dan weer het normale ritme in. Ik zal nu echt aan de studie moeten en Robbart en de kinderen weer aan het werk en naar school. We zijn het erover eens dat ons huis hier weer iets meer thuis is geworden. Voor mij geldt dat ik heb gemerkt dat ik thuis ben waar Robbart en de kinderen zijn. Home is where your heart is!!
