Wat voor weer zou het zijn in Den Haag?

Vanavond liep ik ons rondje over de landscheiding. Rimpels in het water, mooie wolken aan de horizon. De wind blies door mijn haren.  Ik kon  ruiken dat de herfst er aan zit te komen. Ik werd er een tikje weemoedig van.
Het was een onwerkelijke week. Het definitieve contract met het ziekenhuis kwam wat later dan verwacht waardoor  Robbart 2 dagen later wegging. Dat was een geluk bij een ongeluk want mijn moeder belandde in het ziekenhuis met een gebroken enkel en mijn zwager lag een zaal verder met een paar hele vervelende nierstenen.
Na  terugkomst van Schiphol had ik nauwelijks tijd om na te denken. Een afscheidsdinertje met de dames van de familie, boodschappen doen, opruimen, bezoekjes aan het ziekenhuis, een uitstapje naar de speeltuin met de M&M’s en dan het eerste bericht uit ons nieuwe huis.
Plotseling dringt het door: We gaan verhuizen naar Qatar! Tot voor kort was de  standaardzin:’We zijn nog niet weg!”  Ik krijg pijn in mijn buik bij het idee dat ik  niet meer zomaar op de fiets kan stappen om een kopje koffie te halen bij mijn ouders, een boodschap te doen of naar mijn werk te gaan. Het moment om even uit te waaien en te voelen hoe de seizoenen veranderen.
Toch voelt het goed. We voelen ons ook bevoorrecht dat we kunnen kennis maken met een hele andere manier van leven. Ik besluit dan ook mijn standaardzin te veranderen naar: “Robbart is al weg en wij volgen begin september.”  In mijn gedachten zie ik ons al lopen over “de Corniche”. Samen mijmerend  over “Het weer in Den Haag” en genietend van de warmte.

Afscheidscadeau van een collega:

Introductie

Even voorstellen: de familie van Linschoten. Tot voor kort leefden zij in “bijna” volle tevredenheid in een typisch Nederlandse gemeente in de Randstad. Hij, sportarts, had zijn praktijk in Rotterdam met nog wat buitenpoli's. Zij ging als nieuwbakken ambtenaar met de Randstadrail naar haar werk in Den Haag. Drie kinderen, waarvan de jongste in september 2010 met de brugklas zou beginnen. Alles onder controle!

Robbart
Eigenlijk is het allemaal Robbart zijn schuld. Als hij zijn profiel niet had bijgewerkt op een rustige zondagmiddag dan was alles nog gewoon zijn gangetje gegaan. Benieuwd naar zijn cv? Dan volgt hier een handige link: http://nl.linkedin.com/pub/robbart-van-linschoten/16/801/806. Een Australische headhunter vond hem en 8 maanden later is zijn nieuwe baan een feit. Hier is een interview van BNR radio over zijn vertrek naar Qatar: http://www.bnr.nl/static/jspx/play.jspx?dag=13&maand=8&jaar=2010&tijd=10:13&lengte=15&titel=Radio-archief (van 0:30 tot 13:10).

Reinier
Reinier vond het eigenlijk niet zo’n goed idee verhuizen naar Qatar. Zestien jaar en een prima leven in Nederland. Bovendien moet hij komend schooljaar gymnasium eindexamen doen. Toen Qatar serieus werd had hij maar één eis. Eindexamen doen in het Nederlands. Dat gaat gebeuren op zijn oude school in Nederland. Tussendoor gaat hij naar school in Qatar.  Geweldig dat dit kan en voor Reinier is er eindelijk een uitdaging. Wel balen dat zijn broer en zus een laptop krijgen waarvoor hij hard gespaard heeft.

Juriaan
Bij het eerste e-mail contact met de Australische headhunter had Jur zijn koffers al gepakt. Met zijn vijftien jaren wist hij heel zeker dat dit een gouden kans was. Toen het eerste contract werd ondertekend was het enthousiasme veel minder. Positief is dat de school pas halverwege september begint. En hij is er dankzij de extra ondersteuning op zijn oude school (www.erasmuscollege.nl) vast van overtuigd dat het goed gaat komen. Verder houdt hij zijn commentaar nog even voor zich. Maar de laptop helpt wel.

Karlijn
Karlijn was helemaal klaar voor de middelbare school. Zij ging net als haar broers 40 minuten fietsen naar het Erasmus in Zoetermeer. Waarom zou je dichterbij naar schoolgaan als je naar zo’n leuke school kan? Eerlijk gezegd vond zij Qatar maar helemaal niets en wilde er niet over praten. Dat verbeterde een beetje toen ze de website van de nieuwe school zag: www.islqatar.com.  De belofte van een laptop hielp ook mee en de juf van Engelse les gaf zelfvertrouwen.  Laatst gehoorde uitspraak: “Qatar” dat gaat helemaal goed komen!.

Mirjam
Zij begon hard te lachen bij het eerste contact met Qatar. Misschien had ze het toch iets serieuzer moeten nemen. De eerste waarschuwende signalen kwamen pas toen er ineens een uitnodiging lag voor Robbart om naar Qatar te komen. Bij terugkomst bleek dat het toen al te laat was. Maar eerlijk is eerlijk eigenlijk wilde ze dit avontuur heel graag aan gaan. Met pijn in haar hart heeft ze toen haar baan opgezegd en is nu voor het eerst in 21 jaar ambteloos burger. Voor wie in die 21 jaar is geïnteresseerd: http://nl.linkedin.com/pub/mirjam-van-linschoten/11/42A/A5. Ambteloos burger zijn dat is nog wel even wennen. Gelukkig is er nog wat houvast aan haar studie:  www.esaa.nl/postinitiele-opleidingen/public-controlling/. En is ze vanaf heden hoofdredacteur van deze blog.