Ik ben helemaal gelukkig. Ik ben dozen aan het uitpakken. Muziekje aan en verder niemand in de buurt. Dus ook geen commentaar als ik van de keuken naar de woonkamer wals. De enige die daar last van zou kunnen hebben is de tuinman die soms ineens in de achtertuin staat. Risico van het vak zullen we maar zeggen.En dan de dozen. Daar werd al enige tijd met smart naar uitgekeken. De boot had vertraging en daarna duurde het even voordat de boel uitgeladen was. Toen Robbart vorige week eindelijk het bericht kreeg dat het zover was hadden wij in no time een transporteur geregeld. Dat was iets te snel want we waren even vergeten dat de hele boel ook nog door de douane heen moest.
De eerste stap was het betalen van de freight agent. Robbart heeft een ochtend vrij genomen en gaat mee want hij heeft al een permit en zonder permit ben je hier niets. De freight agent zit in een achteraf straatje in een gewoon woonhuis. We hebben alleen een kaartje van de website. Normale adressen worden weinig gebruikt. Alles gaat met postbussen. Post naar een gewoon adres komt dan ook niet aan hebben we al geleerd. Maar met goed teamwerk lukt het ons om het huis te vinden.
Achterom naar binnen. We komen in een donker kantoortje terecht waar een stuk of 4 mensen aan het werk zijn. Na het overhandigen van de papieren en Robbart zijn permit verteld de dame, in traditionele Indische kledij, achter de balie ons dat ze mijn paspoort nodig heeft omdat de papieren op mijn naam staan. Probleem want mijn paspoort ligt in het ziekenhuis voor de verblijf procedure. Robbart zegt iets heel lelijks waarna hij al zijn hoop zet op zijn secretaresse die inderdaad in een mum van tijd een kopie van mijn paspoort gefaxt heeft. Betalen en door naar de volgende hobbel. De douane die gevestigd is naast het museum voor Islamic Art. Dat weten we te vinden.
Een aardige mijnheer in de wachtkamer hoort ons praten over clearing en geeft een telefoonnummer van een clearing agent. We hebben al geleerd omdat meteen aan te nemen want met de goede telefoonnummers is het leven een stuk gemakkelijker.
Bij de douane lopen allemaal mannen met gele overhemden en badges. We besluiten het telefoonnummer te bellen. De eigenaar zit 20 meter verderop en het contact is snel gelegd. Een jonge Egyptische vent van rond de dertig in een keurig gestreken overhemd en met zorgvuldig gekamde haren. Al gauw blijkt dat we extra documentatie nodig hebben. Een brief van Robbart zijn werkgever dat we de spullen mogen invoeren en daarnaast de paklijsten.
Een voorbeeldje wordt gefaxt en Robbart gaat ervoor zorgen dat de brief getekend wordt. Een dag later na zijn werk is hij terug met brief. Onze clearing agent kijkt en concludeert dat wij 2 auto’s gaan invoeren. Ik ben blij dat ik er niet bij ben. Tegen de tijd dat Robbart thuis is, is hij de meeste agressie al weer kwijt.
Donderdagavond volgt de tweede poging. Helaas de clearing agent is alvast aan zijn weekend begonnen. Bij de derde poging op zaterdagmiddag is het raak. En nu zijn de spullen er dus. Ook de chocoladehagelslag heeft het overleefd. Het is leuk om allerlei vertrouwde dingen door mijn handen te laten gaan. Het zijn vaak de kleine dingen die het hem doen!
