Achttien jaar geleden lag ik in het ziekenhuis aan de weeënremmers. Reinier had besloten alvast aan zijn leven buiten mijn buik te beginnen. We gingen midden in de nacht naar het ziekenhuis waar ik Reinier voor het eerst heb gezien op de echo. Toen hij 2 maanden later werd geboren herkende ik hem van het plaatje.
Ik ben niet de enige die sentimenteel is. Robbart kijkt vanuit Qatar met lede ogen toe. Hij had er graag bij willen zijn. Hij heeft geen stap overgeslagen. Van het consultatiebureau tot de middelbare school. En nu moet hij het allemaal missen. Verhuizen met een busje van van ’t Hart. Een bezoekje aan Ikea. Het inslaan van de eerste boodschappen. Gelukkig is er hulp van de overbuurvrouw en haar twee studerende zonen.
Hij werd geboren in het ziekenhuis. Daar moest hij een paar nachten blijven omdat zijn echte start niet luidruchtig genoeg was. Ik vond het vreselijk dat hij ‘s nachts niet bij me mocht slapen. Met behulp van telepathie probeerde ik hem, en mezelf, gerust te stellen.
En nu is hij kamerbewoner! De eerste nacht dat hij in zijn studentenkamer sliep voelde voor mij niet veel anders dan destijds in het ziekenhuis. Met dit verschil dat hiermee zijn eerste echte stap uit huis gezet wordt. Gelukkig vond hij het niet erg dat ik hem vanavond nog even skypte. Werkt voor mijn geruststelling beter dan telepathie.
Ik ben niet de enige die sentimenteel is. Robbart kijkt vanuit Qatar met lede ogen toe. Hij had er graag bij willen zijn. Hij heeft geen stap overgeslagen. Van het consultatiebureau tot de middelbare school. En nu moet hij het allemaal missen. Verhuizen met een busje van van ’t Hart. Een bezoekje aan Ikea. Het inslaan van de eerste boodschappen. Gelukkig is er hulp van de overbuurvrouw en haar twee studerende zonen. Reinier geniet ondertussen met volle teugen van de Eurekaweek en gaat vol vertrouwen de kennismakingstijd van zijn studentenvereniging in. Niet die van zijn ouders want hij wil geen kloon worden van zijn vader. Alleen de berg studieboeken die hij vandaag heeft moeten aanschaffen schrikt wel een beetje af. Ook dat is een nieuwe ervaring!
Robbart en ik zijn dus een beetje weemoedig. Weer een tijdperk afgesloten. We zullen hem missen. Tot Robbart vraagt of ik met hem op kamers wil gaan wonen. We worden er allebei vrolijk van. Maar we kunnen nog wel even wachten tot de andere twee zover zijn. Eén navelstreng tegelijk is genoeg.
Dus binnenkort vliegen we met zijn drieën via Istanbul naar Doha. We gaan ons zomerreces samen met Robbart afsluiten op de grens tussen Azië en Europa. Het was een fijne zomer en we hebben ervan genoten om iedereen weer te zien. Vol energie terug naar het Midden-Oosten. Helemaal klaar voor deel II van ons avontuur. Ook wel lekker om een beetje op te warmen na al die regen.
