Wat voor weer zou het zijn in Den Haag?

Vanavond liep ik ons rondje over de landscheiding. Rimpels in het water, mooie wolken aan de horizon. De wind blies door mijn haren.  Ik kon  ruiken dat de herfst er aan zit te komen. Ik werd er een tikje weemoedig van.
Het was een onwerkelijke week. Het definitieve contract met het ziekenhuis kwam wat later dan verwacht waardoor  Robbart 2 dagen later wegging. Dat was een geluk bij een ongeluk want mijn moeder belandde in het ziekenhuis met een gebroken enkel en mijn zwager lag een zaal verder met een paar hele vervelende nierstenen.
Na  terugkomst van Schiphol had ik nauwelijks tijd om na te denken. Een afscheidsdinertje met de dames van de familie, boodschappen doen, opruimen, bezoekjes aan het ziekenhuis, een uitstapje naar de speeltuin met de M&M’s en dan het eerste bericht uit ons nieuwe huis.
Plotseling dringt het door: We gaan verhuizen naar Qatar! Tot voor kort was de  standaardzin:’We zijn nog niet weg!”  Ik krijg pijn in mijn buik bij het idee dat ik  niet meer zomaar op de fiets kan stappen om een kopje koffie te halen bij mijn ouders, een boodschap te doen of naar mijn werk te gaan. Het moment om even uit te waaien en te voelen hoe de seizoenen veranderen.
Toch voelt het goed. We voelen ons ook bevoorrecht dat we kunnen kennis maken met een hele andere manier van leven. Ik besluit dan ook mijn standaardzin te veranderen naar: “Robbart is al weg en wij volgen begin september.”  In mijn gedachten zie ik ons al lopen over “de Corniche”. Samen mijmerend  over “Het weer in Den Haag” en genietend van de warmte.

Afscheidscadeau van een collega: