Al Shaqab

Karlijn is begonnen met paardrijden. Vorige week werden we gebeld. Ze kon gelijk starten. Een beetje
zenuwachtig  maar ook vol verwachting gingen we naar de manege. Nou manege. Dat kun je eigenlijk niet zo noemen. Het is een enorm complex met faciliteiten op zeer hoog niveau.

Mooie paarden die veel ruimte hebben binnen en buiten. Zelfs in de stallen ligt  een soort tapijt. Nieuwsgierig? De website is : http://www.alshaqab.com.
De paarden worden voor de lessen door personeel van Al Shaqab  gebracht van de stallen naar de bak waarin gereden wordt en ook weer terug gebracht naar de stal.  Iedereen heeft  hulp bij het opstijgen.  Na een beetje heen en weer gerommel kwam het allemaal goed en kon de les beginnen.
De instructeur, type haantje, sprak gebroken engels met frans er tussendoor. Hij probeerde Karlijn te vertellen dat er iets met haar knieen anders moest. Ze begrepen elkaar duidelijk niet. Karlijn werd steeds geirriteerder naarmate de les vorderde. Na afloop mocht ze ook haar pony niet terugbrengen naar de stal.  Dat mocht pas na een paar weken. Ze wilde meteen boos naar huis. Robbart en ik besloten eerst een praatje met de instructeur  te maken. Daarna was een deel van de irritatie alweer verdwenen.

Deze week een ander tijdstip en een andere instructeur.  De les was meer ontspannen en Karlijn zat duidelijk te genieten  op haar paard. En toen kwam de galop. De paarden waarop gereden wordt willen graag in galop. Dat was in Nederland wel eens anders. Toen Karlijn haar paard probeerde in te houden vloog ze ineens door de lucht. Op de tribune kreeg ik bijna een hartstilstand. De verpleegkundige van de manege  was gelijk paraat om bijstand te verlenen. Dat was gelukkig niet nodig.
Even bijkomen en daar ging ze weer. Het leek goed te gaan tot....... . tot er precies hetzelfde gebeurde. Deze keer kwam de klap iets harder aan. De verpleegkundige kwam direct in actie. Gelukkig bleek al snel dat de val vooral blauwe plekken en wat spierpijn zal opleveren.  Iedereen was vreselijk bezorgd en lief. De arabische baas die rondliep, herkenbaar  aan  baard en hoofddoek, kwam verschillende keren bezorgd informeren hoe het ging.
Op de terugweg kwamen de praatjes alweer.  Robbart moest gebeld worden om te vertellen dat ze gevlogen had.  Het was een onwijs leuke les geweest. Alleen dom dat ze haar singels te lang had gelaten. Die had de instructeur zelf aangesingeld. Ze had niet eigenwijs willen zijn. Liever eigenwijs dan blauwe plekken dus dat zal haar hopelijk niet meer overkomen.
's Avonds tijdens het karten, georganiseerd door een collega van Robbart, was ze weer  helemaal de oude. Na afloop mopperde ze dat ze alleen maar langzamer was dan de mannen omdat zij in een kleine kart moest. Volgende keer neem ik een grote.
Twee lessen in eigenwijsheid op 1 dag. Ik vraag me bezorgd af wie daar het meeste last van gaat krijgen!