Sinterklaas

Sinterklaas is weer terug naar Spanje. De komende dagen zullen we nog wel wat pepernoten terugvinden in huis terwijl we aan het aftellen zijn op onze reis naar nederland.

Sinterklaas word hier in Doha uitgebreid gevierd door de Nederlanders in Qatar. Karlijn ging helpen bij de spelletjes en ik ging gezellig mee omdat ik had gehoord dat er overheerlijke gevulde speculaas zou zijn. Nou die was er!
Het was overheerlijk weer. Blauw met een wolkje en zo nu en dan een lekker windje. Sinterklaas kwam aan op een dromedaris. Er liep een klein legioen aan Sinterklaasjes en zwarte Pietjes rond. Er werden spelletjes gedaan, pepernoten gestrooid en gedanst. Goed strak georganiseerd.

Een dag later vond ik onderstaande link in mijn mailbox: http://dohanews.co/post/13721239619.

In eerste instantie was onze Sinterklaas verward met de Kerstman. Maar dat deed verder weinig voor het commentaar wat er vervolgens bij verscheen. Ik leerde er van dat als je alleen kijkt naar wat je ziet zonder te begrijpen in welke context zich dit afspeelt je de meest rare dingen kunt denken. Het is confronterend als het een keer je eigen gebruiken zijn die op zo’n manier aan de kaak gesteld worden. Nooit zomaar oordelen. Ik vond het, ook al is het geen nieuws, schokkend dat zoveel mensen een mening hebben zonder te weten waar ze het eigenlijk over hebben.

Het geeft niet alleen intercultureel gedoe. Aan Karlijn werd een paar weken geleden al gevraagd wanneer ze die lekkere snoepjes (kruidnootjes) weer mee zou nemen. Ik geloof niet dat ze de kans krijgt er zelf van te eten.

Gisteravond had we ons eigen Sinterklaasfeestje. Zonder Reinier maar daar was de goede Sint van het weekend al langs geweest. Geen surprises dit jaar. Dus eerst een beetje onwennig een sinterklaasspelletje gespeeld en daarna toch nog even aan het echte werk. Zonder gedichten geen echt Sinterklaasfeest. Iedereen ging tevreden z’n bedje in .

Ik ga de laatste rommel opruimen en nog wat snoepen. Het is maar goed dat ik met hardlopen begonnen ben want het lijkt wel op de kruidnootjes, schuimpjes en chocoladeletters hier nog lekkerder smaken.

Engelse les

De engelse les is weer afgelopen.  Mijn medestudenten oefenen stevige druk op mij uit om door te gaan omdat mijn engels zo goed is. In het land der blinden ................. .  Bij tijd en wijlen heb ik echter nog stevige problemen met mijn engels. Zeker als de andere persoon van oorsprong uit de omgeving komt.

Een paar weken geleden, op weg naar engelse les,  ben ik weer aangereden. Ik kwam er met de schrik van af en de auto was licht gedeukt.  De auto die op mij inreed kwam er minder goed af. De inzittenden hadden gelukkig alleen een schrammetje. Daar stond ik weer in het midden van een drukke driebaansweg.  De  bestuurder van de andere auto was  een Arabier met een baard en een korte dishdasha aan. Volgens ingewijde heb je dan te maken met een  aanhanger van een strenge variant van de Islam. De vooroordelen zitten er ook bij mij toch wel stevig in dus  ik verwachte er niet veel  van.  Hij was echter uitermate vriendelijk. Ik begreep dat hij mijn telefoonnummer wilde en vervolgens belde hij me zodat ik zijn nummer ook had. Toen zei hij: “Go, go. I go to my English friend”.  Eenmaal thuis delegeerde ik de afhandeling aan Robbart. Hij spreekt verbazend soepel een mengeling van Arabisch en Engels. Op het politiebureau werd hetzelfde ritueel als de vorige keer afgewerkt. Alles wederom vriendelijk en rustig. We scoorden punten toen we vroegen naar de familie van de andere chauffeur. Voor we het wisten stonden we weer buiten met de benodigde Arabische papieren.

Vandaag had ik de automonteur aan de telefoon die voor mij naar de verzekering gaat en onze auto gaat repareren. Deze keer een mengeling van Indsch-engels en dan ook nog in rap tempo. Ik begreep er niets van. Robbart is helaas in Nederland dus dit moet nog even wachten tot hij terug is.

En dan gisteren  op school voor de 6! Minuten gesprekjes over Karlijn. Hier voelde mijn engels weer niet “ brits” genoeg. Niets dan goed nieuws overig. Misschien voelt Karlijn zich soms iets teveel op haar gemak. Niets om je zorgen over te maken. Integendeel mijn kinderen werden de hemel in geprezen. Zou dat tactiek zijn?

En dit waren dan nog maar drie varianten op het Engels. Er zijn er nog veel meer. En iedereen denkt dat hij het Engels behoorlijk onder de knie heeft. Wanneer je vraagt om een herhaling of een rustiger tempo dan kijken ze je aan zoals een Fransman dat doet wanneer je hem vraagt iets rustiger Frans te spreken. Je leert wel goed luisteren.

Het leuke aan de engelse cursus is dat alle windstreken (o.a. Egypte, Syrie, Venezuala, Spanje, Qatar , Argentinie, Libanon) vertegenwoordigt zijn. Waardoor je niet alleen verschillende varianten engels kunt oefenen als ook meer inzicht kunt krijgen in de politieke situatie in dit deel van de wereld. De wereld waarop wij bijvoorbeeld over Ghadaffi denken wordt niet door iedereen gedeeld. Het welvaartsniveau in Libie was altijd veel hoger dan bijvoorbeeld in Egypte.  Dat leidt tot een ander perspectief op een dictatoriale leider heb ik geleerd. Wat voor ons geldt, geldt ook hier. De mensen willen een normaal burgelijke bestaan. Een gezin, een baan, een huis.  Het vanzelfsprekende idee van vrijheid dat wij kennen is voor veel mensen onbekend. 

Ik heb toch besloten de komende ronde even over te slaan. Maar ik mis het nu al. Ook omdat ze allemaal Nederland zo leuk vinden!

Verjaardagen

Afgelopen twee weken zijn razensnel gegaan. We hebben dan ook genoten van het bezoek van Reinier uit Nederland. Twee bijzondere verjaardagen die in relatieve rust zijn gevierd. Robbart’s 50ste verjaardag begon in bed met het uitpakken van de cadeaus van Juriaan en Karlijn. Hij was helemaal gelukkig want zijn diepste wens was uitgekomen. Karlijn had een Porsche voor hem gekocht!
Toen we op weg waren naar beneden stonden er twee werd door twee lieftallige Nederlandse kindertjes (van Robbart’s collega Hans) op de stoep die geheel in stijl een zelfgebakken Nederlands brood kwamen brengen. Dat werd een reuze gezellig ontbijt.

Van mij had Robbart nog geen cadeau gekregen. Zijn Porsche had hij al dus dat was geen optie meer . Rond koffietijd reed de oplossing onze tuin binnen. Hans kwam ook nog even feliciteren na zijn eerste trainingsritje op zijn fiets die hij net aangeschaft had. Robbart had alleen nog oog voor de fiets en voor dat we het wisten was hij weg voor een “rondje compound”.
Voor mij was het duidelijk wat zijn cadeau zou zijn. Zelf hield Robbart de aankoop van een fiets in Doha steeds tegen. Dan werd er gebromd: ”Hier kan je toch niet fietsen”. Maar ik wist het zeker. Of hij wilde of niet die fiets ging er komen.
’s Middags naar de Villagio en eind van de middag was hij weg voor zijn eerste trainingsrondje. Gelukkig als een kind kwam hij terug. Over een Porsche horen we hem niet meer.
Rond een uur of 10 konden we eindelijk naar het vliegveld want Reinier zou een half uurtje later landen. Het half uurtje werd een uurtje werd anderhalf uur. Inmiddels wisten we dat er een probleem was bij de tussenstop in Damman (nog geen uur vliegen bij ons vandaan). De heren van de informatiedesk wisten ons op zeker moment echter te melden dat Reinier z’n vlucht geland was in Doha. Even sms-en. Reinier was blij dat te horen maar ze waren hem zeker vergeten in Damman!
Uiteindelijk kwam Reinier om 5 AM op zijn 18e verjaardag aan in Doha. Eindelijk weer compleet. Gelukkig kon Ik zijn terugvlucht een dagje uitstellen. Heerlijk om weer allemaal bij elkaar te zijn. Op maandagavond ging hij terug. Met een koffer vol nieuwe kleren. En met in het vooruitzicht zijn rijbewijs en een nieuwe Fiets!

Regen

Het regent. Het getik van regen op een zonnescherm waar iedereen in Nederland zo genoeg van had afgelopen zomer. Ik word er helemaal vrolijk van. Op dit moment is het Eid Al-Adha. Dat is het feest ter gelegenheid van het offer dat Ibrahim (Abraham) wilde brengen aan Allah (God) in de vorm van het leven van zijn zoon Ismail (Isaak). Het is ook het einde van de Hadj (de jaarlijkse bedevaart naar Mekka. Een hoogtepunt in de religieuze kalender van de moslims die gepaard gaat met een weekje schoolvakantie.

Eigenlijk is het hier dus herfstvakantie en bij herfstvakantie hoort regen! In Nederland kijkt iedereen dan een beetje terleurgesteld omdat je hoopt om mooie zonnige herfstdagen. Bij ons zie je dat iedereen net even iets wakkerder uit zijn ogen kijkt. Zelfs Juriaan komt vroeg zijn bed uit.
Karlijn en ik gaan vandaag naar de souq samen met haar Noorse vriendin en haar moeder Juriaan heeft vriendelijk bedankt voor de uitnodiging. Hij blijft liever thuis werken aan zijn You tube kanaal. We zetten Robbart af bij het ziekenhuis en rijden door naar de souq.
Het is rustig op de Souq en lang niet alle winkeltjes zijn open. Er liggen enorme plassen. Als we naar een andere winkel willen dan betekent dat zigzaggen en springen om natte voeten te vermijden. Regen is ook zo ongewoon hier. Voor die paar keer in het jaar heeft het geen zin om een goed afwateringssyteem aan te leggen. Eenmaal aangekomen bij de betreffende winkel blijkt dat hij gesloten is. Dus hoppen we vrolijk weer terug. Gelukkig kunnen de dames nog wel hun slag slaan op het gebied van nagellak. Van de eigenaar leren we dat alle dieren met een hoef geofferd kunnen worden. In tegenstelling tot dieren met een klauw zoals en leeuw of een tijger. Het hoeft dus niet perse een schaap te zijn een kameel of geit mag ook. Een varken mag dan weer niet omdat hij geen nek heeft. Ik hoop dat we het helemaal goed begrepen hebben want er worden hier veel verschillende dialecten Engels gesproken. Hij vertelt ons ook dat het vanavond veel gezelliger is op de Souq. Er zijn veel verschillende festiviteiten vanwege de Eid. Het besluit is snel genomen. De dames gaan met mij mee naar huis en vanavond treffen we elkaar weer op de Souq. Het is tenslotte vakantie.

Start jaar 2

De eerste weken zitten er weer op. Om mij heen zie ik veel nieuwkomers arriveren. Ik ben zelfs al Buddy! Een nieuw initiatief van de DSA (Dutch Speaking Association).  Om het leven van de zoals het in een plaatselijk tijdschrift stond “enigszins verward om zich heen kijkende” iets te verlichten.

Wij zijn blij dat bij ons de structuur er al in zit. We weten waar we de meeste dingen kunnen vinden en anders hebben we genoeg bronnen die we kunnen raadplegen. Nieuwe T-shirts (let schoollogo) voor de gym? Geen probleem is zo gepiept. Vorig jaar leek het wel een wereldreis. Verf? Kapper? Uit eten? Klassiek concert? Voetbal? Paardrijden? Dagje strand? Allemaal routine. Ik heb zelfs al gelatine in een winkel gevonden. Nog niet gebruikt dus het kan nog tegenvallen.

Karlijn en Juriaan gaan fluitend naar school. Als Jur zijn brood vergeet dan heeft hij “Back-up food” op school. Er wordt ook al weer veelvuldig op compounds rondgehangen. Reinier in Nederland geniet van het studentenleven.  Robbart heeft zich van de week al verslapen. Misschien worden we iets té ontspannen?

Ikzelf heb wat bezigheid gevonden in de financiën van de DSA en Engelse les. Daarnaast wilde Robbart me van de week vast inhuren als taxichauffeur nadat ik hem in recordtijd had afgeleverd op zijn werk. Laat ik nu (na meer dan een jaar rijden) net over mijn ontslag aan het nadenken zijn! De verwachting is dus dat er een auto bij gaat komen. Robbart zijn voorkeur gaat uit naar een Porsche (tweezitter). Ikzelf had wat bezwaar want dan kunnen hij en Hans, Yep niet naar de Nursery brengen.

Yep is twee jaar oud en de jongste zoon van Hans en Judith. Hans is de net gearriveerde nieuwe collega van Robbart.  Bij tijd en wijlen fungeren wij, met veel plezier, als opvanghuis. Yep is al helemaal vertrouwd met de gang van zaken bij ons in huis. Hij heeft zijn eigen beker, weet waar de siroop staat en dat het rode kraantje van de watercooler “au” is. Wij vinden het wel gezellig om zo nu en dan een paar van die kleintjes in huis te hebben. Juriaan en Karlijn zien mogelijkheden om eindelijk eens wat bij te verdienen.

Vooral in het begin miste ik Nederland erg.  Langzamerhand begon ik weer wat pluspuntjes te zien. Nu geniet ik van het feit dat ik nooit een jas aan hoef, dat je hier heerlijk uit eten kunt en dat de rekening vaak meevalt. Dat ik niet hoef door te komen in de zee en dat mijn boodschappen ingepakt worden bij de supermarkt en als het meezit ook nog in mijn auto worden gezet. Enig minpuntje is dat Ik Reinier graag even een knuffel zou willen geven. Nog even wachten. Met zijn verjaardag is hij hier!

Istanbul

Voor je deze blog gaat lezen raad ik je aan eerst even naar youtube te gaan. Onder de volgende link vind je een video van Onur Toprak:

http://www.youtube.com/watch?v=faQj_XPZ5dY

Koptelefoon op en wegdromen!

Denk aan een warme zomeravond op een dakterras. Genieten van de Turkse keuken en niets hoeven behalve een beetje luisteren naar een livezanger en zijn gitaar. Zo sloten wij onze natte Nederland zomer af.  En we hebben er van genoten!

Istanbul is een geweldige stad. Nog steeds een mengeling tussen Oost en West. Overal waar je komt is wat te beleven. Geen wonder want er leven evenveel mensen in Istanbul als in ons kleine kikkerlandje. Tijdens een wandeling over de Isiklal Cadesi (grote winkelstraat) kon je bijna over de hoofden lopen. Heel normaal schijnt. Wij keken onze ogen uit.

Overigens keken niet alleen wij onze ogen uit. Vooral Juriaan met zijn blonde haren trok de aandacht. Hij kreeg zelfs een huwelijksaanzoek. De dame begreep gelukkig goed dat ze geen schijn van kans had!

In de 4 dagen dat wij er geweest zijn hebben we ons gedragen als echte touristen en een aantal culturele hoogtepunten bezocht zoals de Aya Sophia, de Blauwe Moskee en het Topkapi paleis.

Tijdens ons bezoek aan de Grote Bazaar bleek duidelijk dat Karlijn het onderhandelen het beste onder de knie heeft. Vooral als het gaat om aankopen van een ander. Juriaan is erg blij met zijn “Nikes” en zijn nieuwe trui.

We hadden de beschikking over een ruim appartement met uitzicht over de Bosporus. Overdag een druk verkeer van veerboten, vrachtschepen en enorme cruiseboten en ‘s’avonds als toetje de lichtjes van de Bosporusbrug.

Zoveel cultuur. Deze kan wel mee naar huis.

Ons appartement lag in de Europese wijk. Om in de oude stad te komen moesten we de Gouden Hoorn over. Lopen of per tram over de Galatabrug. De bovenkant van deze brug wordt bevolkt door vissers. De onderkant door restaurantjes. Ter plekke had ik spijt dat ik het Boekenweekgeschenk van Geert Mak nooit gelezen heb. Nog zoveel te doen!

We hadden makkelijk nog een week kunnen blijven. Zoveel te zien, te genieten en te winkelen. Er was maar één minpuntje. Reinier was er niet bij. Overigens geloof ik niet dat hij ons gemist heeft.

  

Als je een bezoek overweegt twee tips:

-          De kleine reisgids van de ANWB

-          http://www.manzara-istanbul.com

Ik zou zeggen veel plezier. Na een koude zomer in Nederland kom je opgewarmd terug!

Navelstreng

Achttien jaar geleden lag ik in het ziekenhuis aan de weeënremmers. Reinier had besloten alvast aan zijn leven buiten mijn buik te beginnen. We gingen midden in de nacht naar het ziekenhuis waar ik Reinier voor het eerst heb gezien op de echo. Toen hij 2 maanden later werd geboren herkende ik hem van het plaatje.

Hij werd geboren in het ziekenhuis. Daar moest hij een paar nachten blijven omdat zijn echte start niet luidruchtig genoeg was. Ik vond het vreselijk dat hij ‘s nachts niet bij me mocht slapen. Met behulp van telepathie probeerde ik hem, en mezelf, gerust te stellen.

En nu is hij kamerbewoner! De eerste nacht dat hij in zijn studentenkamer sliep voelde voor mij niet veel anders dan destijds in het ziekenhuis. Met dit verschil dat hiermee zijn eerste echte stap uit huis gezet wordt. Gelukkig vond hij het niet erg dat ik hem vanavond nog even skypte.  Werkt voor mijn geruststelling beter dan telepathie.

Ik ben niet de enige die sentimenteel is. Robbart kijkt vanuit Qatar met lede ogen toe. Hij had er graag bij willen zijn. Hij heeft geen stap overgeslagen. Van het consultatiebureau tot de middelbare school. En nu moet hij het allemaal missen. Verhuizen met een busje van van ’t Hart. Een bezoekje aan Ikea. Het inslaan van de eerste boodschappen.  Gelukkig is er hulp van de overbuurvrouw en haar twee studerende zonen.

Reinier geniet ondertussen met volle teugen van de Eurekaweek en gaat vol vertrouwen de kennismakingstijd van zijn studentenvereniging in. Niet die van zijn ouders want hij wil geen kloon worden van zijn vader. Alleen de berg studieboeken die hij vandaag heeft moeten aanschaffen schrikt wel een beetje af. Ook dat is een nieuwe ervaring!

Robbart en ik zijn dus een beetje weemoedig. Weer een tijdperk afgesloten. We zullen hem missen. Tot Robbart vraagt of ik met hem op kamers wil gaan wonen. We worden er allebei vrolijk van. Maar we kunnen nog wel even wachten tot de andere twee zover zijn. Eén navelstreng tegelijk is genoeg.

Dus binnenkort vliegen we met zijn drieën via Istanbul naar Doha. We gaan ons zomerreces samen met Robbart afsluiten op de grens tussen Azië en Europa. Het was een fijne zomer en we hebben ervan genoten om iedereen weer te zien. Vol energie terug naar het Midden-Oosten. Helemaal klaar voor deel II van ons avontuur. Ook wel lekker om een beetje op te warmen na al die regen.

Evaluatie

 Over iets meer dan een week is het dan zover. Terug naar Nederland voor het zomerreces. Robbart volgt iets later voor de examenuitreiking van Reinier maar gaat daarna nog terug. Wij ontvluchten de hitte graag.  Een mooi moment om even terug te kijken naar het afgelopen jaar en hoe het met ons gaat.

Robbart

Het is allemaal zijn schuld en ik denk dat hij zich de afgelopen maanden weleens heeft afgevraagd wat hij zich op zijn hals gehaald heeft. Toen de dozen net uitgepakt waren was ik even bang dat ik ze gelijk weer moest inpakken en ook met Kerst vroeg ik me af of het allemaal goed zou komen. Voor iemand die eigenlijk niet zo van verandering houdt heeft hij zich wonderbaarlijk goed aangepast.  Niet alleen aan een vreemd land maar ook aan het werken in een grote organisatie. Hij doet waar hij goed in is en heeft plezier met zijn patiënten en collega’s. Ik hoor hem ook steeds minder vaak zeggen dat de patiënten hier minder interessant zijn dan in Nederland. Dat kan ook niet als je zo veel casussen hebt waar je thuis over kan vertellen. Tussen de bedrijven door heeft hij ook nog zijn promotieonderzoek afgemaakt. Dat betekent feest over een aantal maanden!

Reinier

Reinier is net terug van een welverdiende vakantie in Spanje. Hij is de uitdaging aangegaan en is wat ons betreft cum laude geslaagd. Nog even duimen dat zich dat ook in zijn cijfers uit want dan heeft hij vrije doorgang naar zijn studie medicijnen.

Inmiddels is hij ruimschoots gecompenseerd voor de laptop die zijn broer en zus kregen met onder andere een Iphone.  In Qatar bleef hij toch een beetje een voorbijganger maar hij kan de verhalen van Juriaan en Karlijn nu wel plaatsen.

In Nederland was dat anders. Reinier en mijn zusje Hella die voor hem zorgde bleken het prima met elkaar te kunnen vinden. Aan het einde van het jaar was dit geen zorgen voor meer maar was ze er meer voor de gezelligheid. Mijn Nederlandse buren wisten mij te vertellen dat ze het inderdaad erg gezellig hadden.

Het zal volgend jaar wel net zo zijn als toen hij naar de middelbare school ging. In groep 8 lijken ze heel erg groot en in de brugklas zijn ze ineens weer piepjong. Het zal volgend jaar misschien niet altijd makkelijk zijn als hij in de weekenden niet even kan uitrusten bij zijn ouders van het harde studeren maar wij hebben er alle vertrouwen in dat hij het wel gaat redden.

Juriaan

Juriaan houdt op zijn whiteboard op zijn kamer de dagen bij dat hij dit jaar nog naar school moet. Dat zijn er nog maar 6. Dankzij de diploma-uitreiking van zijn broer begint de zomervakantie voor hem en Karlijn 2 weken eerder.

Vergeten na het feestje.

Hij kwam deze week met zijn eigen evaluatie en zijn slotconclusie was dat hij blij was dat we naar Doha verhuisd zijn omdat we anders alles wat we meegemaakt hebben het afgelopen jaar gemist hadden. Hij vond het meer dan de moeite waard. Nu hij voor zijn verjaardag ook nog een blackberry bemachtigd heeft is hij helemaal tevreden. De laatste maanden is er in zijn klas een vriendengroep ontstaan die iedere week wel een verjaardag te vieren hebben, met elkaar gamen of soms gaan paintballen. Erg gezellig. Het vervoer regelt hij vaak zelf met onze vaste “driver”.

Wij zijn ook tevreden en niet alleen omdat het erg goed gaat op school. Hij heeft het afgelopen jaar niet gemopperd ondanks het feit dat het echt wel even geduurd heeft voor hij zijn plekje gevonden had. Afgelopen vrijdag vierde hij zijn verjaardag met 14 andere pubers van 8 verschillende nationaliteiten. Hij komt er wel.

 

Karlijn

Ook voor Karlijn is het niet altijd makkelijk geweest. Onafhankelijk van Juriaan kwam zij deze week tot dezelfde slotconclusie als haar broer. In tegenstelling tot haar broer was haar verzet tegen de verhuizing veel groter en heeft het langer geduurd tot ze zich erbij neer kon leggen. Vooral na de kerst was het even erg moeilijk. Het was echt moeilijk om, ondanks vele manmoedige pogingen, de boosheid over de verhuizing kwijt te raken. Vooral het vroege opstaan voor school vond ze helemaal niets.

Naar school

De laatste 2 maanden is het ineens veel beter gegaan. Zeker nadat ze zelf de keuze had gemaakt om op haar huidige school te blijven en niet over te stappen naar een nieuwe school. Ze wilde niet nog een keer als “freshman” beginnen. Vanaf dat moment werd de vriendinnenkring ineens uitgebreider en was het, alhoewel nog steeds niet leuk, wel makkelijker om 5:30 am op te staan.

Afgelopen week komt ze steeds thuis met Arabische zinnen die ze van haar vriendinnen leert. Er wordt  fanatiek op geoefend. Ze kan ongelofelijk giebelen met haar Noorse vriendin en vrijdag heeft ook zij haar feestje. We hielden ons hart soms echt even vast maar ook voor Karlijn is Qatar helemaal goed gekomen.

Mirjam

De afgelopen maanden zijn omgevlogen. Belangrijk was dat ik er gewoon was zonder verantwoordelijkheden buiten huis. Pas als je terug kijkt merk je dat het fijn is als er één iemand is die de rust heeft om het thuisfront te organiseren. Hier maar ook in Nederland bij Reinier.

Gelukkig had ik mijn studie die mij houvast gaf. Het is prettig om een doel te hebben in onzekere tijden. Mijn referaat is zo goed als klaar. Volgende week gaat het naar mijn begeleider voor de finale goedkeuring. Dan alleen de verdediging nog.

Deze website zorgde ook voor de nodige ontspanning. Het was prettig om mijn gedachten over het leven hier ergens kwijt te kunnen. Volgens Robbart de reden dat er volgend jaar een Nederlandse collega bij komt in het ziekenhuis. Dat drukt wel een beetje op mijn geweten want ik heb natuurlijk lang niet alles verteld. Inmiddels heb ik ze al een beetje leren kennen en denk ik dat ook zij na een jaar tot een positieve evaluatie zullen komen.

Ik zal op zoek moeten naar nieuwe uitdagingen. De eerste heb ik al gevonden. Of moet ik zeggen dat de Nederlandse vereniging mij gevonden heeft? Ik mag de Qatari Riyal van de club beheren.

En verder? Ik weet het echt nog niet. Eerst maar even genieten van een lange groene vakantie met veel regen.

Groen gras

Twee weekenden terug was ik even in Nederland voor een bliksembezoek. De aanleiding, het overlijden van de moeder van mijn schoonzusje, was triest.  Verder viel ik met mijn neus in de boter. Koninginnedag met mooi weer en tompoezen. En overal vers groen. Ik keek mijn ogen uit. Een wonder dat er zo gemakkelijk overal gras kan groeien. Van dat mooie weelderige verse lentegras. Je ziet weleens plaatjes van koeien die uit hun dak gaan als ze in de lente voor het eerst weer de wei ingaan. Ik moest denken aan de dromedarissen die je hier in het wild in de woestijn kunt zien lopen. Die zouden denken dat ze in het paradijs terecht waren gekomen.

Nog geen 9 maanden in Qatar en nu al kijk ik met een geheel andere blik naar Nederland. En ik ben niet de enige want Reinier die met mij mee naar Nederland was gekomen om er te blijven in verband met zijn eindexamen had precies hetzelfde.

Het is niet alleen het groene gras. Er is meer. Dingen die je vroeger vanzelfsprekend vond. In vrijheid zeggen wat je denkt. Mijn collegastudenten uit Syrië zijn dat heel anders gewend. In de laatste les  moesten we met elkaar in debat. We vertegenwoordigden allemaal een politieke partij. Ook zo iets wat voor ons volstrekt normaal is. Er was toch enige uitleg nodig. Het wekte vooral bevreemding dat de verschillende partijen niet per se gelinkt hoefden te zijn met verschillende religies.

Is het gras groener in Nederland? Ik denk het wel.  Tenminste als je het geluk hebt om als je ook de Nederlandse nationaliteit hebt. Onze eigen welvaart wordt goed beschermd.  Maar wat we in Nederland wel weten maar niet ervaren is de armoede in de wereld.  Dat is hier wel anders. Je ziet hier in Qatar geen zwervers maar vooral in de taxi spreek ik veel drivers die met heimwee over hun vrouw en kinderen praten die in de Filipijnen, India of Sri Lanka wonen. Zij werken hier omdat er daar geen werk is. Er zijn hier veel dappere vaders en moeders die alles over hebben voor een goede schoolopleiding voor hun kinderen.

Het gemiddeld dagloon van een taxichauffeur is 40 Qatari Riyal (ongeveer 8 euro). Met een beetje geluk krijgen ze dan ook nog een bed om in te slapen. Daarvan sturen ze dus ook nog geld naar huis.  Allemaal economische vluchtelingen waar wij in Europa de grenzen zoveel mogelijk voor sluiten.

Wij hebben een keuze. Als het ons hier niet bevalt dan gaan we terug naar het land waar het gras zo weelderig groeit.  De wegenbouwers, taxichauffeurs, beveiligers en schoonmaaksters hier hebben die keuze niet.

Aanrijding

Ik heb al eens vaker geschreven over de uitdaging van het autorijden in Qatar. Laatst haalde ik Karlijn op van school toen ik even werd afgeleid door een vrachtauto die met zijn kraan een lantarenpaal omzwiepte. Voor mij waren er ondertussen 3 Indiërs aan het oversteken op de snelweg. Ik kon ze gelukkig ruimschoots ontwijken. Je raakt er namelijk aan gewend en houd er dus rekening mee.

Je zou er bijna bang van worden. Maar dat heeft weinig zin als je kinderen er nog een sociaal leven op na willen houden. Van de week was ik gezellig met karlijn naar de Souq geweest en had daarna de jongens bij een vriend opgehaald die daar een nachtje doorgebracht hadden. De jongens lagen te slapen in de auto en ik was net aan Karlijn aan het uitleggen waarom het belangrijk is om in de auto te zorgen dat de bestuurder niet wordt afgeleid. Omdat ik een voorrangsweg op moest rijden nam ik rustig de tijd om te kijken of er ruimte was. Soms rijden ze namelijk nogal hard.

Als het mijn medeweggebruikers te lang duurt dan wordt er hard getoeterd. Waar ik me niet door laat opjutten. Safety first! Deze keer werd er niet getoeterd maar reed er een truck volop bij ons op de auto. Juriaan schoot wakker en riep een heleboel lelijke woorden. Het duurde even voor het tot mij doordrong wat er gebeurde tot Reinier constateerde dat de hele achterruit eruit lag.

Daar sta je dan te trillen met twee slecht Engels sprekende expats die een beetje zenuwachtig staan te lachen. Gelukkig was er niemand gewond. Met de politie kwam ik telefonisch niet veel verder dus uiteindelijk wisten de twee heren mij ervan te overtuigen dat we naar het politiebureau moesten. Maar eerst nog even langs het bedrijf om verzekeringspapieren op te halen. Ze zagen me twijfelen dus besloot een van de twee met mij mee te rijden om de weg te wijzen. Bij de zaak kwam er versterking bij. Ook voor mij een aanwinst want hij sprak engels en begreep ook meteen dat de fout aan hun kant lag.

Op naar het politiebureau. Voordat we naar binnen gingen probeerde de heren mij ervan te overtuigen dat het ongeluk ergens anders gebeurd was omdat we anders naar een ander deel van Doha zouden moeten. Ik was niet van plan te liegen en weigerde.

Nummertje trekken en na 5 minuten werden we geholpen door een verveeld kijkende politieagent die nauwelijks Engels sprak. Hij vroeg aan mij waar het ongeluk gebeurd was. Ik leg netjes uit waar het was toen hij ongeduldig naar de andere partij keek. Hij snapte er niets van. Dus deden zij de rest van het gesprek in het Arabisch. Ik geloof niet dat ik het erg vond dat ik er niets van snapte anders had ik me wellicht genoodzaakt gevoeld het verhaal te corrigeren.

Daarna in ganzenpas achter de agent aan. Ik heb mijn tempo hier al behoorlijk aangepast maar zo langzaam als hij liep daar moet ik echt nog even op oefenen voor als het echt warm wordt. De auto stond 500 meter verderop geparkeerd. Dus moest ik de auto voorrijden zodat de agent de schade kon bekijken. Dat was echt te ver lopen. Hij knikte en ging zijn rapportje verder maken. Ik moest 20 Riyal betalen en kreeg 2 papieren in mijn handen gedrukt. Natuurlijk in het Arabisch. De tegenpartij was zo vriendelijk mij uit te leggen dat het één de verklaring was dat de andere partij schuldig was en de ander een goedkeuring om de auto te laten repareren. Het feit dat zij 120 Riyal moesten betalen stelde mij enigszins gerust. Met auto en de papieren moest ik naar de verzekeringsmaatschappij van de andere partij. Daar zou alles geregeld moeten worden. 

Thuis complimenteerde mijn 3 pubers mij met de afhandeling. Dat gaf moed om na te denken over de volgende stap. Eerst maar onze eigen verzekering bellen. En daar word je dan weer vrolijk van. Ik kon de volgende dag langs komen en een aardige Indische mijnheer ging met mijn auto naar de verzekering. Ik kon rustig boodschappen gaan doen. Hij verzekerde mij ervan dat we niets hoefden te betalen. Hij was zo vriendelijk mij nog even bij het winkelcentrum af te zetten. Als het goed is hebben we binnen een week onze auto terug. Die wordt dan thuis afgeleverd. Als dat geen service is!