Business as usual

Eerlijk gezegd voel ik me een beetje geradbraakt. Dat zal alles te maken hebben met een zeer intensieve kerstweek die begon  met  Kerstavond. Kerstavond is voor ons gezin het moment om Kerst in klein verband te vieren voordat we aansluiten bij het grote familiediner bij mijn ouders. De nachtmis en een goede film zijn vast onderdeel van dit ritueel. Omdat Robbart niet mee kon naar Nederland hadden we afgesproken dat in ieder geval Kerstavond voor ons  vijven zou zijn.  Uiteindelijk begon kerstavond al vroeg.  Namelijk om drie uur s’middags in “the Catholic church of our lady of the Rosary” (http://www.rosarychurchqatar.com) nadat we voor de ontspanning eerst nog even 2 uurtjes gezeild hadden op de Perzische golf.
Het bezoek aan de kerk was  een bijzondere gebeurtenis. De kerk van binnen is wolkachtig blauw geschilderd. Het tabernakel is daarentegen felrood. Het deed ons  nog het meest denken aan een jukebox uit de jaren vijftig. Om ons heen zaten voornamelijk Indonesische en Filipijnse medekerkgangers . Het engels van de priester was nauwelijks te verstaan en er waren geen kerkboekjes. Maar zoals Robbart treffend zei:”Gelukkig is de katholieke kerk net Mc Donalds. Al versta je er helemaal niets van, het is overal hetzelfde dus je weet toch wel wat er gebeurd! “ 
In Berkel en Rodenrijs moeten we het meestal doen met het kinderkoor.  De zangkwaliteiten kun je het beste omschrijven als vertederend. Het koor in Doha is klein maar kan prachtig zingen en werd ondersteund door een goede  geluidsinstallatie. Een echt kerstcadeautje.
‘s Avonds nog een leuke film gekeken waarna Robbart ons, in verband met de bagage samen met de ”driver” die onze kinderen altijd naar school brengt, naar het vliegveld brengt. Om 10 over 1 s’nachts vliegen wij richting Nederland. Bij de KLM helaas geen kerstsfeer aan boord!
De week vliegt om. We genieten volop van twee  kerstdiners.  Robbart en mijn zus Liesbeth en haar gezin proosten mee over Skype. Robbart heeft het zichtbaar moeilijk maar wordt ook weer via Skype opgevangen door vrienden uit Toronto die hem goed begrijpen.  Een bijzonder moment later op de avond  is het bewonderen van de buik van ons nichtje Katinka die in de komende periode zal bevallen van haar eerste kindje.
Iedereen geniet volop van het weerzien van alle vrienden en vriendinnen.  Het afscheid is moeilijk. En dan ineens zijn we weer terug in Doha. De kinderen weer naar school. Juriaan en Karlijn hier. Reinier nog onder de hoede van zijn tante in Nederland voor zijn schoolonderzoeken. Robbart is op zijn werk en ik ga me zo bezig houden met de post. Business as usual!