Dokter Nice

Robbart komt iedere dag vol verhalen terug van zijn werk. De ene dag sjagerijnig de andere dag vrolijk en soms staat hij versteld van zichzelf. In het ziekenhuis wordt hij ”dr Nice” genoemd door de verpleegkundigen (V/M) en regelmatig verlaten er, volgens zijn zeggen,  zeer dankbare patienten zijn spreekuur. Soms komen we tijdens het boodschappen doen collega’s (niet dokters) tegen en die zijn altijd blij hem tezien.  Ik blijf wat dat betreft een accountant en zoek altijd bevestiging van datgene wat aan mij verteld wordt.
Robbart wordt geassisteerd door een Arabische sprekende verpleegkundige (v/m) . Zij doen de assessment van de speler, meten de bloeddruk en temperatuur – ook bij een lichte  enkeldistorsie – en noteren de pijnscore ofwel de VAS score (range van 1-10). Deze wordt in verschillende culturen nogal breed geinterpreteerd en dat is in Qatar dus niet anders. Een gemiddelde score van 8/10 is normaal bij een ‘ enkeltje’ of ‘ hamstring’.  Robbart stelt de vraag dus aan de patient zelf in het Arabisch: “Heb je ’ fie alam?’(‘heb je pijn)  of is het ‘sway sway’; (‘een beetje, beetje’) .  Met wat stevig knijpen, doorbewegen en aanspannen  heeft hij wat dat betreft  voldoende klinische informatie.
Van de week kwam er een wat oudere vrouw met haar dochter op het spreekuur met knieklachten.  Allebei van top tot teen gesluierd.  Tijdens het vertellen van haar verhaal komt haar man ook nog binnen.  Een uitputtend verslag van alle bezoeken aan artsen in omringende landen volgt. Het enige wat ontbreekt is een arabisch kopje thee of koffie.  Ik zie helemaal voor me hoe Robbart daar eens uitgebreid voor is gaan zitten.
Dan komt het grote moment. De knie moet onderzocht worden.  In eerste instantie leidt dat tot protesten bij de de patient. Gelukkig weet haar dochter haar ervan te overtuigen dat de djellabah echt omhoog moet. Onder de djellabah zit een witte lange onderbroek. Ook die moet omhoog. Nu ontstaat er echt paniek bij de patient. Dochterlief redt de situatie en helpt haar moeder op een onderzoekbank achter een schermpje met het ontbloten van haar knie.  Al gauw klinkt er: “Doctor, you may come.” En kan het onderzoek beginnen.
Na afloop wordt de diagnose besproken en  gaat de delegatie onder dankzegging de deur uit. Robbart treft veel vriendelijke en respectvolle patienten in zijn spreekkamer. Het lijkt wel of wellevendheid hier nog normaler is dan in Europa. Om nog even een vooroordeel te bespreken. De vaders en echtgenoten zijn in de spreekkamer ook vaak opvallend lief en zorgzaam voor hun vrouw en kinderen. Soms moet je er even de rijd voor nemen maar het resultaat is er dan ook naar. Een tevreden patient en een vrolijke dokter!