Nieuwe Wereldburger

Vanmorgen las ik in de krant dat het aantal mensen op onze planeet zal groeien tot 7 miljard. Het meest waarschijnlijke is, volgens demografische wetenschappers, dat nummer 7.000.000.000 een jongen is en geboren zal worden in een boerendorp in de Indiase provincie “Uttar Pradesh”. Honderd jaar geleden leefden er op onze planeet nog maar 1,66 miljard mensen. Ik leerde dat de grootste “uitdaging” van deze enorme bevolkingstoename is het in de hand houden van ons patroon van consumeren. Dat groeit namelijk nog harder. Stof genoeg om over na te denken.
Onze familie draagt zijn steentje bij aan de bevolkingsgroei. Op 11-01-2011 is er in Zwitserland een prachtig klein meisje geboren met de mooie naam Naomi. Mijn zus is nu dus oma. Dat is even wennen, maar erger nog, ik ben “oudtante” geworden. Dat geeft zo’n beeld van grijze haren en knotjes. Mijn andere zusje (er zijn drie zussen) kwam met de oplossing. We gaan voor de Engelse term “great-aunt”. Dat klinkt goed.
Het is coverduidelijk. We worden ouder en we doen wat daarbij hoort.  We halen herinneringen op over hoe schattig ons nichtje was op onze trouwdag en hoe stoer ze was toen ze als 3-jarige peuter bij ons kwam logeren. Dat had ze zelf bedacht. Ik zie haar nog meekomen met haar beer onder haar arm.  En zo gedecideerd als ze was als kleine peuter, zo is ze nog steeds. Alles keurig geregeld op haar werk en thuis. Voorbereid op een nieuw leven.
De wereld waarin ons achternichtje gaat opgroeien is een hele andere dan die waarin ikzelf ben opgegroeid en zelfs die waarin onze kinderen opgroeien. Naomi is het tweede nichtje wat tweetalig opgevoed zal worden. N=1 maar toch een voorbeeld van toenemende internationalisering. In dat kader is de discussie over een dubbele nationaliteit een farce.  Een rare stuiptrekking in het overgangsproces naar een andere manier van leven. Naar een samenleving die veel meer uit netwerken zal bestaan die de hele wereld omvatten dan een samenleving die ophoudt bij landsgrenzen.
Jammer van al de energie die zo’n discussie kost.  Die energie kun je beter stoppen in een gedegen schoolopleiding waarmee je van alle jonge mensen wereldburgers maakt. Een van de redenen waarom ik blij ben dat onze kinderen een tijdje in het buitenland naar school kunnen. Hun engels gaat met sprongen vooruit, maar ook hun kijk op de wereld verandert. Er zijn zelfs dagen dat onze kinderen het daar mee eens zijn! Ondertussen hoop ik er dan maar op dat de wereldburgers van de toekomst met elkaar een oplossing vinden voor de  problemen die ons consumptiepatroon met zich meebrengen.