Qatar een smeltkroes?

Manhattan

Als je op de Corniche staat en je bekijkt de skyline van het centrum van Doha dan moeten wij altijd even aan New York denken. Vorig jaar hebben we tijdens onze vakantie in de V.S. een aantal keer vanuit de wandelpromenade in Brooklyn genoten van het uitzicht op Manhattan. Soms romantiseren we er nu naar hartenlust op los en vergelijken het New York uit de tijd van Peter Stuyvesant met het Doha van nu. Een paar subtiele verschillen zoals de verhouding tussen de oorspronkelijke bevolking en de nieuwkomers vergeten we dan even.

Alle gekheid op een stokje. Ik zal alle historici meteen gelijk geven als ze zeggen dat de twee situaties totaal verschillend zijn. Zeker de afloop van het verhaal voor de oorspronkelijke bevolking. Hieronder wat wetenswaardigheden over Qatar en ik zou zeggen fantaseer er op los. Misschien begrijp je dan wat ik bedoel.

Doha centrum

Twintig jaar geleden bestond er nog nauwelijks een stad Doha. Soms tref je mensen die hier al 15 jaar of langer wonen en die vertellen dat er toen misschien 1 hotel stond en wanneer je aan kwam vanuit het vliegveld zag je heel in de verte het “Citycenter” liggen. Een groot winkelcentrum (ongeveer 350 winkels) dat nu omringd is door grote wolkenkrabbers. Waar eerst een paar straten lag is nu een complete stad verrezen aan de zee.

De oorspronkelijke bevolking, de Qataries zoals wij ze noemen, leefden van het land en van de zee. Je had bedoeïenen die met hun dromedarissen over land trokken en handel dreven en de “coastal people” die leefden van de parelvisserij. Nu kun je aan de naam van een familie nog herkennen of ze vroeger bedoeïenen waren of “coastal people”.

De vrouwen in Qatar waren altijd zeer zelfstandig. Dat moest ook wel omdat hun mannen soms een half jaar op zee waren om parels te vissen of op zoek waren naar vegetatie als eten voor de dromedarissen. De vrouwen weefden bijvoorbeeld de tenten. Weven en spinnen konden ze zelfs op een hand-wiel terwijl ze op de rug van een dromedaris zaten. Het kan behoorlijk saai zijn in de woestijn en dan is het fijn als je iets te doen hebt als je meerdere dagen onderweg bent.

Onze kinderen zitten op een school met 40 nationaliteiten. Juriaan deed afgelopen weekend mee aan een zeilrace met 31 kinderen die 12 verschillende nationaliteiten hadden. Zaterdagavond hadden we 5 gasten aan onze eettafel uit Nieuw- Zeeland (oorspronkelijk Zuid-Afrika), Italië, Canada en Engeland. Tijdens het eten leer je snel bij over cultuurverschillen. Ik had me bijvoorbeeld nooit gerealiseerd hoe formeel collega’s in Italië met elkaar omgaan. Zeker niet als de een professor is en de ander niet. Wat dat betreft lijken wij Nederlanders meer op de Canadezen en de Nieuw-Zeelanders. Maar of Qatar nu een smeltkroes is? Eerlijk gezegd denk ik van niet. Misschien dat er onder de “expats” wel wat gesmolten wordt maar de Qataries hebben hun hele eigen gesloten cultuur. Daarmee beschermen ze zichzelf maar of dat houdbaar is op de lange duur?