Oman

Het huis is stil. Vanmorgen heb ik Hella bij het vliegveld afgeleverd. Terwijl ik dit schrijf zit zij met haar Uggs aan in het vliegtuig op weg naar de kou. De afgelopen dagen voelden als vakantie en dat was het ook. Toen Hella aankwam stond Juriaan op het punt te vertrekken naar Zwitserland met school. Met een uitgekiende logistieke operatie, aankomst- en vertrekhal liggen niet naast elkaar, kon zij Jur nog even de bij opa bestelde rugzak overhevelen. Hella mocht één dagje bijkomen waarna wij naar Oman vertrokken.

Een heerlijk land, met een prima hotel de “Crown Plaza”. Uitermate vriendelijke medewerkers en het eten was er heerlijk! Een aanrader dus. (http://www.ichotelsgroup.com/h/d/cp/1/en/hotel/mschc).

Voor mij begon de vakantie gelijk al spannend. Bij het afleveren van de bagage zag de baliemedewerkster dat mijn paspoort nog minder dan 6 maanden geldig was. Paniek in de tent want de officiële richtlijnen voor Oman zeggen dat dit een vereiste is voor een toeristenvisum. Na wat heen en weer gebel moest Robbart een formulier ondertekenen en mocht ik in ieder geval mee met het vliegtuig. Enigszins vertwijfeld vroegen wij nog hoe dat in Oman zou gaan. Een brede glimlach verscheen en we werden uitgewuifd met een Insjallah.

Het was dus best spannend bij de grens. Uiteindelijk viel het reuze mee. Het enige wat er gebeurde was dat de douane ambtenaar naast ons een Egyptenaar uitgebreid feliciteerde met het aftreden van Mubarak. We zaten in de taxi voor we het wisten. Had ik me daar nu zo druk over gemaakt?

Oman lijkt als land wat zachter dan Qatar. Misschien komt het doordat de kleding kleuriger is of de stijl van de hoofddoeken van de mannen. Wij waren echter unaniem van mening dat de souq waqif in Doha vele malen leuker is dan de souq in Muscat. Daar hadden we het dan ook gauw gezien.

Buiten de Wadi droeg onze gids de traditionele disj-dasja

Oman heeft echter weer iets wat in Qatar maar mondjesmaat aanwezig is. Natuur! Een van de toeristische trekpleisters is de Wadies. In het Frans zou je het een gorge noemen. Wij hebben met gids gewandeld in Wadi al Shab. Aan het eind heerlijk gezwommen en ook nog met ons hoofd door een nauwe spleet een klein poeltje onder de rotsen verkend. Ik zal het eerlijk bekennen dat we dat pas durfden toen iemand anders ons voordeed hoe we daar moesten komen!

Ondertussen leerden we van onze gids, een voetballer, dat jonge mensen in Oman, net als in Egypte, vooral bezig zijn met de toekomst van hun gezin en familie. Het verschil met Egypte is dat de Sultan van Oman op handen gedragen wordt! Een klein krantenberichtje dat het minimumloon in Oman met 45% omhoog is gegaan betekend dat er misschien ook in Oman iets van de onrust uit de regio te merken is.

We hebben nog veel meer gedaan. Dolfijnen gespot en gesnorkeld. We kwamen Nemo nog tegen en een heleboel andere mooi gekleurde vissen. 

Op zulke momenten voel ik me echt bevoorrecht dat ik dit allemaal mag meemaken.

Van een hele andere orde was ons bezoek aan de Grote Moskee in Muscat. In 2001 geopend dus nog heel erg nieuw. Een architectonisch hoogstandje. We hebben nog meer gezien en er is nog veel meer te ontdekken in Oman maar helaas moesten wij weer terug naar huis. De vier dagen dat Hella daarna nog bij ons was waren eigenlijk te kort om haar alles te laten zien wat Qatar te bieden heeft. Dat is niet zo erg. Moet ze nog een keer terugkomen!