December in Qatar

Het is een prachtige dag. De schuifdeur staat open en ik geniet van het laatste stukje van de zon die langzaam verdwijnt achter de bomen. Op de achtergrond hoor ik de oproep tot gebed.  Inmiddels is dit een vertrouwd geluid. Deze muezzin houdt redelijk toon. Er zijn er ook die behoorlijk vals klinken. Soms zijn er meerdere muezzins tegelijk die, zo lijkt het, de strijd met elkaar aanbinden. Dat is minder aangenaam. Zeker als dat de oproep is voor het eerste gebed.  Er zijn mensen die de oordopjes hebben klaarliggen.

Terwijl ik dit schrijf zou ik mij eigenlijk moeten wijden aan het maken van Sinterklaasgedichten. Dat lukt nog niet erg. Ik kan de omgeving daarvan de schuld geven maar eigenlijk is dat gewoon traditie. Toch denk ik dat ik met sneeuw wel meer inspiratie zou hebben.

Op het moment dat ik dat schrijf komen er 2 pubers binnen die net hun Sinterklaasinkopen hebben gedaan.  Er waait ineens een Sinterklaasgevoel door het huis. Daar hoort een kopje thee bij waar je lekker je koude handen aan kan opwarmen. Die koude handen van het fietsen zijn er alleen niet, want ze zijn met een taxi naar huis gekomen. Wel allebei met een sweater aan.  Het is dan ook maar 25 graden. Overigens wordt die sweater ook in de zomer gedragen. Anders is het veel te koud op school.

Het is toch sowieso een rare decembermaand.  Robbart en ik doen een beetje aan stuivertje wisselen. Vorige maand ben ik even in Nederland geweest om Reinier zijn verjaardag te vieren. Hij had geen tijd om naar ons te komen. Robbart is net terug van een bezoek aan ons huis in Frankrijk en een congres Sportgeneeskunde in Nederland. Ik ga volgende week naar het kerstfeest van De Boer Tenten. Geweldig bedrijf! Na afloop ga ik een dagje op stap met een van mijn collega´s die uit de Filipijnen komt. Zij wil vreselijk graag sneeuw zien. Ik hoop dus dat het er volgende week donderdag nog ligt!

Daarna natuurlijk nog even bij mijn ouders langs.  Ik ga dit jaar het kerstfeest op de Straatweg missen. Dat is een unicum want ik kan me niet herinneren dat ik daar niet geweest ben.  Ik had natuurlijk ook zonder Robbart naar Nederland kunnen gaan net als in het eerste jaar maar daar waren de meningen hier thuis unaniem over. Dat hebben we het eerste jaar Qatar gedaan maar dat doen we niet nog een keer.  Nu vieren we hier Kerstmis met een bont gezelschap. Robbart’s moeder komt samen met een nichtje, twee vrienden van Juriaan en natuurlijk zal Reinier er ook zijn.

Tussen de bedrijven door wordt er onderzoek gedaan naar universiteiten voor Juriaan. Hij zit tenslotte in zijn examenjaar IB (http://www.ibo.org/diploma/). Dat is een behoorlijk zwaar,maar hoog aangeschreven, programma.  Het gaat uit van een holistische (vreselijk woor d, ik moet het toegeven) visie op onderwijs.  Er zit bijvoorbeeld ook een onderdeel CAS ( creativity, action and service) in. Dit zijn activiteiten die niet binnen het normale leerprogramma vallen en bedoeld zijn om studenten een bredere kijk op de wereld te geven. Twee jaar lang gemiddeld 3 uur per week!  Ik als ouder vind het een mooie vorm van onderwijs. Juriaan en een heleboel andere IB studenten hebben zo hun eigen mening over het IB programma: http://www.youtube.com/watch?v=ccOtB5KJCfY .

Binnenkort gaat Juriaan zich dus inschrijven voor universiteiten in Engeland en misschien Denemarken. Dat heb je ervan als je in het buitenland gaat wonen. Ik kijk mee over zijn schouder tijdens dit proces  en check stiekem of er directe vluchten zijn richting zijn keuzes. Er is hoop!

Derde jaar

Time flies when you're having fun. Het is ongelofelijk dat we nu al aan ons derde jaar in Qatar gaan beginnen.. De aanvang van een nieuw Doha jaar is altijd even een mooi moment om terug te blikken. Natuurlijk doe ik dat precies op het moment dat Robbart lekker denkt te gaan slapen. Maar dat is ook het moment dat het huis stil is en het enige geluid dat ik hoor de zoemende Airco is. Ineens voel ik de wanhoop die ik in die eerste periode op sommige dagen kon voelen. Geen fijn gevoel.  Robbart herkent het helemaal. We concluderen dat het erg prettig is dat het nu heel anders voelt en hoeven we ook niet meer zo heel erg stoer te doen.
We zitten ook alweer keurig in het ritme. Om tien uur ´s avonds naar bed en om half zes ´s morgens weer op. De kinderen naar school, Robbart naar zijn werk en ikzelf heb een wat afwisselender programma van werken, koffiedrinken, sporten, Franse les en nog wat vrijwilligersactiviteiten. Het is verbazingwekkend hoe normaal alles voelt.
Na Engelse les en Arabisch is het nu dus tijd voor Franse les. Dat hoort erbij, had ik besloten,  als je een huis koopt in la douce France. Dus afgelopen zaterdag togen Robbart en ik naar l´Institute Français. Daar werd ik uitgenodigd voor een test om mijn niveau te bepalen.  Robbart doet gezellig mee. Hadden wij even mazzel dat Madeleine (onze Franse buurvrouw) ons net geleerd had wat Voisin betekent. Scoren we toch nog aardig.

Bij de test hoort ook een mondeling deel en de desbetreffende `Professeur` wilde weten waarom ik Frans wil leren. Dus ik vertel hem over ons plekje in Frankrijk. Even ontstaat er verwarring over de geografische locatie . Probleempje met de klemtoon aan mijn kant. Maar dan roept hij ineens: ” Aaaaah St Just en Chevalet. Mais c’est incroyable. J’ai une gite a St Just! “. Voor de goede orde: St Just heeft 900 inwoners.

Van de vakantie in Frankrijk hebben we genoten van de rust van het mooie GROENE platteland. Wakker worden met de koeien die je aanstaren als je de luiken opengooit. Iedere ochtend vers stokbrood, croissants of pain au raisin. Er wordt gefietst, riet getrokken, geschilderd, gras gemaaid gebarbecued, gehangen en gelezen.



Als ik nu al een stressmomentje heb. Bijvoorbeeld omdat ik aangereden wordt en mijn auto een aantal dagen moet missen dan transporteer ik mijzelf terug naar mijn bankje aan het etang. Ik zie de libellen achter elkaar aanjagen, het eekhoorntje in de 300 jaar oude boom klimmen en hoor de plons van de staart van de karper. De stress verdwijnt als vanzelf.

Weer aan het werk

Weer aan het werk. Ik beleef er veel plezier aan. Wonderbaarlijk eigenlijk dat werk stiekem zo belangrijk kan zijn voor een mens. Het is geen topbaan  waar ik al mijn verworven kennis uit een paar academische opleidingen in kwijt kan. En toch vind ik het gewoon leuk.
Het werk zelf is niet altijd moeilijk maar wel erg veelzijdig. Van cheques uitschrijven tot  de aangifte van  Withholding Tax. En er valt iedere dag wat te leren. Al was het maar van de mogelijkheid om een kijkje te nemen in de keuken van het zakendoen in Qatar. En wat dacht je van de bureaucratie?  Een van mijn taken is uitleggen aan Nederland dat je soms moet wachten en dat daar echt geen andere optie voor is.
Voor een accountant in spe is het hier overigens geweldig. De bonnen, stempels, kwitanties, handtekeningen, cheques zijn nog schering en inslag. Functiescheiding tussen registreren en betalen en controlemaatregelen als “direct toezicht” zijn dagelijks overal waarneembaar.  Een stage in een land als Qatar zou de basis van AO voor een aankomend accountant tot leven doen komen.
Ook de sector is geheel nieuw voor me. Ik moet zeggen De Boer bouwt prachtige tenten:
http://www.deboer.com/nl-nl/eventsolutions/solution/tenten-voor-feesten-en-bedrijfsevenementen/28/
Als ik nu naar het Euro 2012 kijk dan roep ik: “Daar hebben WE ook tenten staan”.  Zo snel kan het dus gaan.
Ook op financieel inhoudelijk gebied kan ik vast nog wat leren. Ik heb bijvoorbeeld nog nooit eerder met SAP gewerkt. Niet erg gebruiksvriendelijk op het eerste gezicht. Maar misschien worden we (ik en SAP) nog weleens vrienden.  Daar heb ik nog wel wat hulp van mijn collega uit Nederland voor nodig.
Wat mij op het volgende brengt. Ik heb ineens weer collega’s. Zowel in NL als in Qatar. Allemaal leuke en bevlogen mensen met hart voor De Boer tenten. Ik ben al zover dat ik na thuiskomst van een gezellige verjaardagskoffie toch nog even snel mijn werkmail check. Best een gek gevoel als je dan ineens genist blijkt te zijn.  Of zou dat nu juist zijn waar dit hele stukje over gaat?

Juriaan naar summerschool

Juriaan gaat voor summerschool naar de USA.  Vier weken lang alleen maar visual art. Hij kan niet wachten. Maar voor het zover is moet er nog heel wat geregeld worden want je word niet zomaar aangenomen. Er moet een heuse portfolio ingeleverd worden die vergezeld gaat van een aanbevelingsbrief van zijn docent. Tot zijn grote vreugde wordt hij zonder problemen geaccepteerd waarna wij als ouders de eerste aanbetaling mogen doen.

Dan begint het circus pas echt. Over de e-mail komt een heel pakket aan formulieren binnen. Het is net alsof er een blauwe envelop in de brievenbus is gevallen. Ik wil meteen uitstel aanvragen! Met invullen zijn we al gauw een uurtje of 2 zoet. Dat is dan zonder de tijd die nodig is om aanvullende informatie te verzamelen. Er moet bijvoorbeeld een doktersverklaring komen en een verklaring van de bank dat er voldoende geld op onze bankrekening staat. En dat precies op het moment dat we naar Nederland gaan voor de promotie van Robbart. Met wat improvisatie krijgen we alles ingevuld. Tevreden sturen we alles op en denken dat we het ergste gehad hebben.

Per kerende post wordt die illusie gauw de grond ingeboord. Juriaan mag namelijk niet naar de USA op een toeristenvisum. We krijgen een hele instructie van 2 A4tjes voor het aanvragen van een F-1 visum. Dat begint met het krijgen van een I-20 formulier. Daarvoor bestaat een speciale website. Vier dagen na betaling wordt het formulier keurig bij ons thuis door DHL afgeleverd. Het kan dus wel snel!

En weer moet de creditcard getrokken worden, Nu voor een SEVIS fee. Ook daar bestaat een speciale website voor. Maar dan is het dan toch echt tijd voor een bezoek aan de Amerikaanse ambassade. De website wordt geraadpleegd en natuurlijk er moet weer een formulier ingevuld worden en een speciaal formaat foto ingeleverd.  Gelukkig doet de fotograaf dat wel vaker dus dat is zo geregeld.

Het beantwoorden van de vragen op de website is wat anders. Net als Juriaan zegt:”Dadelijk vragen ze nog of ik kom spioneren”, plopt de desbetreffende vraag op in het beeldscherm. Het kost enige overredingskracht van mij om hem de vragen die daarna komen serieus te laten beantwoorden. Anderhalf uur hebben we nodig en dan kan Juriaan zijn aanvraag indienen.

Vervolgens moeten we de ambassade zelf bezoeken. Met enig geluk rijd ik precies de goede route en schuiven we om 8 uur ‘s morgens aan in de rij voor de poort van de ambassade. Het is 35 graden en we staan gelukkig keurig onder een afdakje. Zo nu en dan gaat er boven ons hoofd een benevelingsinstallatie aan. Na een kwartier horen we ineens een plof. Iemand voor inde rij is onderuit gegaan van de hitte. Mij bekruipt ondertussen het onrustige gevoel dat we iets vergeten zijn. Als we 10 minuten later aan de beurt zijn blijkt inderdaad dat we nog een fee hadden moeten betalen. We worden verwezen naar de Commercial bank en als we voor 10:00 uur terug zijn worden we vandaag nog geholpen. “Ach, zegt Juriaan, best gezellig toch!” En even later rijden we met de A/C op de hoogste stand weg om weer een betaling te doen.

Om 9 uur, na een plaspauze en waterbevoorrading, staan we weer terug in de rij die nu gelukkig korter is. De juffrouw achter het loket lacht ons vriendelijk toe en we krijgen 2 nummers 121 en 122. We mogen naar binnen.

Eerst natuurlijk veiligheidscontrole. Daarna wachten in een gekoelde wachtruimte met zeker 50 anderen. De nummers 40 tm 49 worden omgeroepen. De schrik slaat me om het hart. Werken kan ik wel vergeten vandaag. Een kwartiertje later wordt de sprong gemaakt naar nummers in de 80 serie. Dat valt mee. Na wat lijkt een eindeloze wachttijd zijn we aan de beurt. We mogen naar een gebouwtje aan de andere kant van de ingang. Eerst nog even 10 minuten buiten wachten en dan is er weer een veiligheidscontrole. De beveiliging moet erg lachen om de tubetjes verf die Juriaan uit zijn broekzak tovert. Volgende halte is een paar minuten lopen. Juriaan heeft net zijn riem weer goed zitten als die weer afgedaan kan worden. Weer een veiligheidscontrole. En dan eindelijk zien we ambtenaren achter een loket die ons gaan helpen. Het is ondertussen half elf geworden.

Ook hier weer wachten. Opgeroepen worden. Vingerafdrukken geven. Weer wachten en weer opgeroepen worden. Een vriendelijke typisch Amerikaanse ambtenaar maakt een gezellig praatje met Juriaan. En dan ineens hebben we een gestempeld bonnetje in onze handen. Morgen om 15.00 visum ophalen bij de poort! Ik hoop maar dat, dat geen inspiratie oplevert voor een stukje op mijn blog.

Promotie Robbart

We zitten gezellig in ons Franse huis (Combre) voor de open haard. Zoals dat bij een moderne familie hoort allemaal met de laptop op schoot. Buiten is het opgehouden te sneeuwen en belooft het morgen een mooie dag te worden. De afgelopen week was hectisch. Eerst de reis van Qatar naar Nederland over Parijs.  In de auto op weg naar huis was iedereen een beetje gedesoriënteerd. Karlijn zei: “Ik wilde net zeggen dat het leuk was geweest in Combre toen ik me realiseerde dat we daar helemaal nog niet geweest waren.  Het is in ieder geval mijn gevoel als ik aan Combre denk“.

De reis werd gebruikt om nog flink te discussiëren over Robbart zijn proefschrift. Het niveau van een hoogleraar haal ik niet maar ik kan wel vervelende vragen stellen!

In Nederland gingen we gelijk de routine in van boodschappen doen, paasontbijt en gezellige paasetentjes. Robbart verdween in zijn luchtbubbel waar hij 36 uur voor zijn promotie uitkwam. Volkomen ontspannen en grappend ging hij door het huis. Ik werd vreselijk zenuwachtig,

De grote dag was perfect. Robbart was ruim op tijd klaar om naar Arminius te vertrekken. Niet wat ik gewend ben.  We kwamen dan ook ruim op tijd aan. We werden zelfs nog even naar buiten gestuurd om te luchten.  De verdediging ging prima. Ik was helemaal blij met Robbart die mijn raad: “Antwoord nou eens direct op een vraag”, terecht in de wind sloeg. Met als hoogtepunt de uitreiking van de bul. Eindelijk echt doctor!

Daarna was het eigenlijk alleen maar genieten en dat doen we nu  nog steeds een beetje. De dag na zijn promotie  heeft Robbart  zijn racefiets aangeschaft. Daarvoor moesten we naar een Industrieterrein waar we nog goede herinneringen aan hebben van een fietstochtje van Woerden naar huis na een gezellig feestje. We waren een beetje verdwaald en hadden onszelf vastgereden. We konden kiezen. Terug, of over het hek heen. Het werd het laatste.

Tussen de bedrijven door moest er ook nog een verjaardagsfeestje voor onze jongste zus geregeld worden. Een vlekkeloze samenwerking van de hele familie. 

Terwijl ik de volgende dag lig bij te komen in de auto  heeft Robbart  het alweer over nieuwe ambities gehad ondanks het eens en nooit weer! Ik mag dan blond zijn maar ik snap natuurlijk ook wel dat er nog iets gaat komen. Ik snap zelfs dat je daar niet nog een keer voor hoeft te promoveren. Maar ik bewaak ook wat andere belangen en dat helpt. Tot nu toe heb ik nog niet gekookt. Hoefde ik alleen mijn eigen koffer in te pakken voor de reis naar Frankrijk en als ik iets wil wordt het zo geregeld. Genieten dus. 

De tijd vliegt

Ik heb het druk! Terwijl ik dit opschrijf denk ik: “Doe eens ff normaal man!” Hoe kan ik het nu druk hebben?

De dagen vliegen in ieder geval voorbij. Neem nu vandaag. Om half zes op voor het bekende ochtendritueel. Dan nog even dommelen in bed en om half acht op weg naar Arabische les. Als ik de compound afrijd toeter ik nog even naar twee rare Hollandse snuiters die op de fiets op weg zijn naar  hun werk.  De werkers die net met de bus bij onze compound gedropt worden kijken naar ze alsof ze gek zijn. Wie zal het zeggen?

Na de les even langs het vliegveld om een opvangservice te regelen voor onze volgende gast. Op de terugweg naar huis langs de Mega mart express om  lekker brood (en dropjes!!) te halen. Eentje extra voor een Qataarse vriend van Juriaan die dit typisch Europese brood zo lekker vind.

Thuis gekomen word ik helemaal blij want de hulp heeft niet alleen gestreken maar ook gedweild. En dat was wel nodig met alle stof die ons op dit moment omringt. Een koufront vanuit Libanon en een zandstorm uit Koeweit maken dat het niet zulk heel erg aangenaam weer is.

Gauw een broodje eten en koffie want mijn ontbijt was al om 6:00 vanmorgen dus ik heb honger.  En nu moet ik bedenken wat ik verder ga doen. Arabisch leren, de financiën voor de DSA (Nederlandse club) of alvast aan mijn stoofpotje beginnen.  Want voor ik het weet moet ik met Karlijn naar paardrijden. En wanneer ga ik dan naar de fitness?

Ik besluit eerst maar even een stukje voor de blog te maken.  Als het goed is valt vandaag overal in Nederland (het buitenland moet nog even wachten) Robbart’s proefschrift op de deurmat. Ik ben helemaal blij want langzamerhand keert mijn echtgenoot op aarde terug. Hij weet ineens de wasmachine te vinden, kookt uit zichzelf en stelt voor naar de film te gaan.  Nu alleen nog de verdediging. In zijn plaats zou ik daar als een berg tegen opzien. Ik geloof dat hij zich er stiekem een beetje op verheugt.

Vandaag is het dinsdag en hebben Jur en Karlijn een korte dag . Ze lunchen dan thuis met iets lekkers. Het worden eieren met spek. Spek gekocht bij de winkel waar wij ook drank kunnen kopen met onze vergunning. Tot ze thuiskomen heb ik nog even tijd om een grappig filmpje op Youtube te bekijken wat ik net van Reinier krijg via Skype. Typisch humor voor dokters. Ik moest even nadenken voor ik hem begreep.

http://www.youtube.com/watch?v=dEsemaDMkMQ

Ik begin zo maar met mijn Arabisch. Er komt een examen aan. Mijn tussenexamen heb ik tot mijn grote verbijstering gehaald en ik dacht daarmee klaar te zijn. Helaas er komt er nog een. En ik kan mijn lerares niet helemaal teleurstellen. Ze geeft met zoveel plezier en energie les dat je er zelf vrolijk van wordt.

De letters en dat je ze op 7 manieren kunt uitspreken, het lezen en de methode van de werkwoord vervoegingen dat gaat allemaal wel. Ik was zo blij als een kind toen ik op een billboard ineens de naam van een bekend fastfood bedrijf kon lezen in het Arabisch. Wat ik moeilijk vind zijn de betekenis van de woorden en de uitspraak! De woorden kan ik niet onthouden. Ik heb ook geen enkel aanknopingspunt met onze eigen taal. En wat de uitspraak betreft? Als ik niet slaag voor mijn volgende examen dan heb ik mijn lerares in ieder geval een vrolijke dag bezorgd.

Gezellig druk dus. Maar als ik het nu al druk denk te hebben hoe moet dat dan als mijn buurvrouw gaat verhuizen? Dan kan ik namelijk haar baan overnemen!Daar kennen ze hier een goed woord voor:  Inshallah.

Dubbele paspoorten

 Brief verstuurd aan de  heren en dames politici in Nederland

Vanuit het buitenland volg ik een beetje bevreemd de discussie over dubbele paspoorten. Is dat het geen Nederland de komende jaren de financiële winter door moet helpen? En hoe zit het met alle vraagstukken op het gebied van vrede en veiligheid? Het kan nog weleens lang duren voordat het lente wordt.

Een algemeen bekend feit is dat een groot deel van de Nederlandse welvaart verdiend wordt in het buitenland. Dat zal de komende jaren alleen maar toenemen. We leven in een wereld die snel internationaliseert en waar het belangrijk is om over grenzen heen te kunnen werken. Je geld verdienen in het buitenland betekent dat er Nederlanders uit Nederland weggaan om de verbinding te leggen met het buitenland. Dat zij niet meer in Nederland wonen, wil niet zeggen dat ze geen Nederlander meer zijn!

Wonen en werken in het buitenland betekent “leven” in het buitenland. Het is dan ook onvermijdelijk dat er liefdes opbloeien tussen Nederlanders en buitenlanders. Ik zelf heb twee nichtjes, van twee kanten van de familie, die opgroeien in een tweetalig gezin. Er zullen er nog wel meer volgen..

De komende jaren zullen families zich sneller dan vroeger verspreiden over meerdere landen en zelfs continenten. Laten we er blij mee zijn want zij zijn de bruggenhoofden voor nieuwe economische initiatieven en misschien wel voor veel meer. Denk aan alle vraagstukken die er liggen op het gebied van vrede en veiligheid. Zij kunnen het verschil maken! Alle reden om zorgvuldig met deze bruggenhoofden om te gaan. Het is een veilig gevoel voor hen om  te weten dat zij en hun familie een veilige thusibasis hebben.

De eerste helft van mijn leven, ik ben 47 jaar, heb ik in Nederland gewoond. Nu sinds anderhalf jaar woon ik in het buitenland (Qatar). Deze stap heeft mij en mijn familie een bredere kijk op de wereld gegeven. Sterker nog onze wereld is letterlijk groter geworden. Er worden door onze kinderen bijvoorbeeld plannen gemaakt om in het buitenland te gaan studeren. Dit alles tegen de solide achtergrond dat Nederland hun thuisbasis is. Toch zullen er ook voor hen momenten komen waar de paspoortkwestie gaat spelen. Ik hoop dat ze dan met trots kunnen zeggen: “Nederland heeft de visie dat het belangrijk is om banden te leggen met het buitenland, uit economisch belang maar zeker ook voor de vrede en veiligheid. Om die reden steunt Nederland alle Nederlanders en hun geliefden die in het buitenland wonen en werken.”

Wij zijn trots op onze Nederlandse paspoort. Wij hopen dat Nederland ook een beetje trots is op ons.